Pružanje tektonski labilnih zona u Zemljinoj kori se poklapa sa
geografskim rasporedom i pružanjem vulkanskih oblasti na Zemljinoj površini i
ta uzajamna povezanost nije slučajna. Upravo stoga, najaktivnije vulkanske
oblasti na Zemljinoj površini se nalaze duž oboda basena Tihog okeana koji se
naziva ,,Vatreni pojas Pacifika“, i koji se prostire u vidu prstenastog pojasa
duž istočnog, severnog i zapadnog oboda basena Tihog okeana (od ukupno 624
aktivna vulkana, vatrenom pojasu Pacifika pripada 418, odnosno skoro 70%).
Druga vulkanska oblast obuhvata uporednički pojas od Sredozemnog mora do
Sundskih ostrva (Sredozemna vulkanska oblast), dok se treća pruža u
meridijanskom pravcu, središnim delom Atlantskog okeana, od ostrva Jan Majen do
južnog Atlantika i poklapa se sa pružanjem Centralnog atlantskog praga-rifta. U
Srbiji nema aktivnih vulkanskih pojava, ali značajno je spomenuti da su na
njenoj teritoriji zastupljeni oblici tercijernog vulkanizma: Kosovsko-kopaonička-rudnička,
Crnorečka i Južno-moravska.[1] U period od 1900. do 2013. godine, na
svetskom nivou, najviše vulkanskih erupcija dogodilo u Aziji (186), a najmanje
u Evropi (24). U odnosu na ukupan broj vulkanskih erupcija u tom periodu, na
prvom mestu je Azija (186), pa Amerika (162), Okeanija (46), Afrika (34) i na
kraju Evropa (24) (Tabela 1).
Videti opširnije: Cvetković, V. (2014).
Geoprostorna i vremenska distribucija vulkanskih erupcija. NBP – Žurnal za
kriminalistiku i pravo, 2/2014, 153-171.